#1 De foto die mijn carrière kickstartte & hoe jij die strategie kan inzetten als creative freelancer
+ foto's uit mijn archief en academie tijd
Welkom bij de eerste editie van Business of Photography. Dankjewel dat je je hebt aangemeld! It’s good to finally meet. Voor we beginnen, een kort voorwoord:
Al een aantal jaren beantwoord ik dagelijks jullie vragen in mijn DMs over fotografie en alles eromheen. De fotografie wereld blijkt een mystieke te zijn en dat weet ik als geen ander. Toen ik mijn carrière begon was er vrijwel niets online te vinden: interviews met fotografen of artikelen erover waren er toen heel weinig. Daarom begrijp ik goed dat er een enorme vraag is naar info en verhalen. Zo veel, dat ik het nu de juiste tijd vond om het voor iedereen leesbaar te maken. Ik heb lang nagedacht over hoe ik zo compact mogelijk en in een goede vorm al mijn tips en ervaringen kan delen. Een ‘newsletter’ op Substack bleek de elegantste oplossing: ik hoop hiermee inspiratie, informatie en educatie over te brengen op een relaxte manier. Elke 1e en 15e van de maand lanceert er een nieuw artikel, eerlijk geschreven vanuit mijn ervaring waarbij ik diep inga op een frequently asked question. De gratis editie bevat altijd een backstory en hoe ik de question zelf heb uitgevogeld, opgelost of kunnen beantwoorden. In de premium versie (€ 4,50 per keer) leg ik uit hoe je dit zelf in tegenwoordige tijd kan toepassen aan de hand van voorbeelden en tips. De échte, technische behind-the-scenes, en in-depth toevoeging aan de backstories zijn daarin ook te vinden. De paywall is er ook omdat niet alles persé zo openbaar hoeft te zijn vind ik. Er is een deel wat ik binnen redelijke mate wil beschermen en eenieder die een premium subscription heeft, krijgt die exclusieve toegang.
Ik wil je uitnodigen om, als je vragen hebt of zelf een verhaal wil delen, dat hieronder te doen in de comments (op de site). Laat me vooral ook weten waarover je wil dat ik nog meer ga schrijven. Zoals Freddy Mercury ooit zei: “We need to give the people what they want!” - Linda
De foto die mijn carrière kickstartte
Voor de eerste editie neem ik je mee terug naar het begin: een backstory over de verloop van de start van mijn carrière. Er is een interessant keerpunt geweest waarbij ik ineens doorhad hoe ik als fotograaf verder kon groeien. Daaruit heb ik een strategie opgemaakt die eenieder die creatief is kan toepassen, ongeacht de richting waarin je wil gaan werken.
Toen ik in 2011 afstudeerde aan de Fotoacademie Amsterdam (ik was 19) had ik een diploma op zak en dacht ik de wereld te gaan veroveren als fotograaf. Ja! Nee dus. Ineens besefte ik me dat, ik kon fotograferen, maar nog totaal niet wist hoe dat m’n werk zou worden. Op de Academie werden we opgeleid tot fotograaf: het goed weten te bedienen van een camera en lampen. Okay, dat klinkt wellicht wat één dimensionaal, maar dat was natuurlijk wel een beetje zo. Er waren destijds geen lessen over ondernemen, of hoe je een fotografie business op kon zetten. Personal branding en Instagram waren nog niet echt een ding. Iedereen had gewoon een basic website, met foto’s erop toen ze afstudeerden.
Daarnaast was ik ook nog eens een fotograaf die veel meer geïnteresseerd was in mode, artiesten en wilde ik voor media werken. En dat ten opzichte van wat in Nederland veel gewoner was: documentair en reportage fotografie. Ik wilde in een niche binnenkomen van een wereld die al bijzonder klein was. Er was niemand op school, geen docent die hierin gespecialiseerd was en me de hoe / wat / waars kon vertellen. Ik wist niet eens wat een beeldredactie was.
Sidenote: ik zeg dit niet om de Fotoacademie te bashen - integendeel - want ik ben heel blij dat ik de opleiding wel gevolgd heb. Alleen mistte het naar mijn idee het inhoudelijke stuk over business en inside informatie over de industrie zelf. Dit geldt overigens voor meer creatieve opleidingen.
Er bleek niks anders te doen dan heel erg hard te gaan hosselen voor klusjes, netwerk, informatie om zo een groter portfolio op te bouwen en zichtbaarder te worden. Ik mailde zowat elk blad, agentschap, merk, modellenbureau wat er op dat moment was. Uiteraard reageerde nooit iemand (classic.) Ik was vastberaden om duidelijk te maken aan iedereen dat ik fotograaf was, en plaatste regelmatig updates op mijn Facebook, linkte door naar mijn website. Zo wist mijn directe netwerk dat ik actief was. Via via kwam ik in contact met studenten van AMFI en kon ik hen helpen met een afstudeerproject. Een eerste editorial schoot ik. En zo nog een aantal. Ik schoot zoveel mogelijk vrij werk voor modellenbureaus, en voor mode studenten. Probeerde er alles aan te doen om meer (gratis) werk te krijgen. Ik wilde alléén maar fotograferen.
Funny sidenote: In die tijd zocht ik op Twitter op #fotograafgezocht en antwoordde iedereen die hier gebruikt van maakte. Ik nam ELKE klus aan. Ik heb alles gefotografeerd wat er maar gefotografeerd moest worden. Zo ook bijvoorbeeld, een gezinsfoto voor een Zweedse waterfilter-installatie service en de eerste foto’s voor Hella Huizinga’s bedrijf toen zij net begon. Dat waren pakketten voor kinderfeestjes, dus ik fotografeerde blauwe confetti en Cars speelgoed op m’n eettafel.
Door zo actief bezig te blijven en veel werk te maken wist mijn netwerk dus dat ik available was om te fotograferen. Mijn drive was énorm. Die had ik ook omdat ik geld moest verdienen. Ik woonde op dat moment op een kamer in Amsterdam met enkel een bed en een fotoprinter en een tas met spullen. De classic story, maar het was echt zo. En ik kon naar mijn idee ook niks anders dan fotograaf worden, immers ik had niet voor iets anders gestudeerd. Ik had natuurlijk allerlei shitty side jobs. Maar het was niet een sad situation, integendeel, ik wist dat ik op een punt zat vanwaar het alleen maar beter kon worden. En dat gaf hoop.
Ineens werd ik in midden 2013 gebeld door een beeldredacteur van Het Parool - of ik een keer voor ze wilde schieten. Wow - dat was natuurlijk geweldig nieuws. Een oud klasgenoot liep stage op de redactie en die had mijn naam doorgegeven. Maarten Steenvoort, eeuwige liefde en dankbaarheid, ik heb dit deel van mijn carrière aan je te danken. Dat is makkelijk, dan ben je dus binnen, hoor ik je denken. Ja en nee. Want ik had een klus, maar dan moest ik het ook nog waar weten te maken. En begrijpen wat er van me verwacht werd, hoe een krant werkt. Dit was helemaal nieuw voor mij. Het was meteen ook een coverstory voor de zaterdag editie, over de docent van het jaar. Ik was gewend om te werken met modellen en dit was een dame van zo’n 60, die nooit op de foto ging. Probeer dan maar eens als 2 strangers in een huis een geslaagde photoshoot te houden voor je eerste publicatie. No pressure, hoor.Gelukkig was de redactie blij met de foto’s en werd ik nog een keer op een klus gezet. En daarna nog meer. Ik werd op allerlei soorten mensen en situaties afgestuurd. Ik fotografeerde niet alleen portretten voor bij interviews, maar ook voor binnenin de krant, reportages, straatfotografie. Moeilijke onderwerpen zoals mantelzorgers en een safehouse voor vrouwen. Documentair werk. Stadsstranden. Stillevens. Vluchtelingen. Kerstspecials. Alles.
Het was echter niet alsof ik ineens de gevierde fotograaf was en meteen de garantie op een kansrijke loopbaan had. Een klus had ik maar zo’n 1 of 2 x per maand. Ik kon er niet van leven. Daarnaast was de glamour soms ver te zoeken. Het was zeker niet altijd het werk wat ik zelf wilde maken. Maar ik was dankbaar om het te doen, en probeerde de mooiste foto’s van alle mensen te maken. Heel langzaam werd m’n zichtbaarheid iets groter. Ik moest geduldig zijn en laten zien wat ik kon, vertrouwen winnen van de redactie en keihard werken aan mijn eigen skills. Ik wilde beter worden. Ik wilde dat mijn werk zou opvallen, dat mensen mijn stijl zouden gaan herkennen. Met die basis principes ging ik elke klus in.
Het was niet lang daarna dat ik door Het Parool werd gevraagd om een cover voor binnenin de krant te fotograferen van Jan Versteegh. Op dat moment een enorm populaire jonge presentator - en heel bekend. Dit was in september 2014. Hij zou niet mijn eerste BN’er zijn om op de foto te zetten, maar wel eentje die groots gepubliceerd ging worden. Ik wist dat dit het moment moest zijn om te scoren, bij een groter publiek. Ik had één hele duidelijke missie. Ik dacht namelijk: “Jan, ik ga de allerbeste foto ooit van jou maken, super hot en cool. Zoals niemand je heeft gezien.” Ik wilde Het Parool blij maken maar ook Jan en BNN waar hij toen voor werkte. Ik wist dat dit het moment was: Door een heel lekker en goed beeld af te leveren, zoals het in een magazine ook gepubliceerd zou worden.
Voor de klus had ik een stylist ingehuurd en bedacht me dat het leuk was om een soort mugshot te schieten van Jan. Op Marktplaats vond ik een letterbord dat ik kocht. Voor de shoot regelde ik een ruimte in het Volkshotel waar we een uur de tijd hadden voor interview en fotografie. Ik schoot een glamourous portret van hem en een catchy cover. Destijds kreeg je voor een dubbel portret iets van € 160 geloof ik. De shoot werd een investering van mijn kant: kosten stylist € 150, kosten letterbord €45. Maar het was een succes: Jan tagde mij in zijn insta posts en hij gebruikte de zwart wit foto jarenlang als profielfoto op zijn socials en BNN heeft ‘m daarna ook gekocht voor hun gebruik.
Na deze cover kreeg ik een bericht van de hoofdredacteur van JFK magazine, of ik ook voor hen wilde fotograferen. Een nieuwe klant, waar ik nog jaren voor zou gaan werken, artiesten, acteurs, zangers, presentatoren zou fotograferen, die mij dan weer tagden op hun socials. Voor Het Parool bleef ik eveneens werken, en kreeg ik ook steeds meer bekendere mensen voor de lens. Elke keer dacht ik weer: ik maak de beste foto van jou. En na de publicatie kreeg ik vaak bericht van een manager of platenlabel, of ik ook de persfoto’s zou willen schieten. Soms werkte ik gratis, omdat ik wist dat een tag veel meer zou opleveren dan een beetje geld. Ik zette deze deal vaak in om zo m’n eigen bereik te vergroten.
En de rest is sort of history. Ik heb in die jaren altijd op een houtje gebeten. Full-time fotografie is telkens blijven investeren, in tijd, geld, aandacht en skills. Maar er was niks wat mij gelukkiger maakte en ik wilde alleen maar meer en meer werk blijven maken. Het feit dat ik full time fotograaf zou kunnen worden en dat dat zo dichtbij kwam, was voor mij enorme fuel om door te gaan en erin te blijven geloven.
Ik heb tijdens deze duik in mijn archief nagedacht of ik de foto’s van Jan nu ook zo zou schieten. Inmiddels is deze shoot bijna 10 jaar geleden. En eerlijk gezegd, denk ik van wel. Het is een mix van een klassiek zwart/wit portret met een cool beeld ernaast, verassend en met een knipoog. Verschillende lichtsoorten. Dat is nog steeds hoe ik te werk ga. (En ook dat ik de beste foto wil maken van iedereen, want dat principe werkt eindeloos in je voordeel.)Let’s talk about you.
Over hoe je je carrière kan kickstarten in deze tijd. Dit is een vraag die ik vaak krijg van beginnende fotografen, maar ook andere creatieven. Het is tegenwoordig gelukkig veel makkelijker om zichtbaar te zijn. Er zijn zoveel mogelijkheden om aan werk te komen. Als fotograaf, stylist, art director, visagist, bladenmaker, creative freelancer.Ik krijg zelf de ick van hedendaagse ‘coaches’ die je vertellen 100 pieces of content a day te produceren en overal maar te dumpen. Voor een creative is dat echt onzin. F-ck algoritmes. Ik ga je gewoon vertellen hoe deze industrie werkt, okay?
Hierna volgt een paywall. Je kan deze editie verder lezen voor €4,50 als je je hieronder abonneert. Dan ontvang je elke 1e en 15e van de maand een premium artikel in je inbox, zonder ads, met alle informatie die je wil. Heb je al een premium subscription? Read on!